کد مطلب:252643 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:275
شهادت امام
هر اندیشمندی با بررسی زندگانی امام علی النقی علیه السلام در می یابد كه آن گرامی در سراسر عمر، با خفقان و محدودیت رنج آوری روبرو بوده است. البته این وضعیت منحصر به زمان آن حضرت نبود، بلكه در تمام دوران بنی امیه و بنی عباس - به جز در زمانهایی كوتاه و محدود - وضع به همین منوال بود. خلفای غاصب و جنایتكار، جامعه و مصالح آن را نادیده می گرفتند و مردم را وسیله ای در جهت رسیدن به منافع خود می پنداشتند. در حكومت خلفای جور، چنان رعب و وحشت حكم فرما بود كه مردم جرأت و شهامت نداشتند علیه این طاغوتها سخنی گفته یا حركتی كنند و از رهبری امامهای معصوم بهره برگیرند و حكومت راستین الهی را برقرار سازند.
به همین جهت رابطه ی امت با امام بسیار محدود بود و چنانكه ذكر شد، حكومت وقت، امام علی النقی علیه السلام را به اجبار از مدینه به مركز خلافت آن روز، یعنی سامرا برد و در میان لشكر به ایشان منزل داد و آن بزرگوار را تا آخرین لحظات عمر كاملا تحت مراقبت نگه داشت. در عین حال امام با تحمل همه ی رنجها و محدودیتها هرگز به كمترین تفاهمی با ستمگران تن نداد. بدیهی است كه شخصیت الهی و موقعیت اجتماعی امام و نیز مبارزه ی منفی و عدم همكاری ایشان با خلفا، برای طاغوتها پیوسته هراس آور و ناگوار بود، و بنی عباس همواره از این مشكل رنج می بردند و سرانجام به تنها راه چاره خویش رسیدند، و آن، به شهادت
[ صفحه 370]
رساندن آن بزرگوار بود.
بدین ترتیب، امام هادی علیه السلام نیز همانند نیاكان گرامی اش به مرگ طبیعی از دنیا نرفت و در زمان خلافت معتز مسموم گردید و در روز سوم ماه رجب سال 254 هجری به شهادت رسید و در سامرا در خانه ی خویش به خاك سپرده شد. [1] .
آرامگاه آن امام عظیم الشأن و فرزند بزرگوارش امام حسن عسكری علیه السلام هم اكنون در سامرا، قبله ی آمال شیعیان دلسوخته است كه با اشكهای خود هر بامداد و شامگاه، ضریح مطهر آنان را شستشو داده و قصه ی هجران و مظلومیت خود را یادآوری می كنند.
باری، معتز و اطرافیانش همچنان در صدد بودند خود را دوستدار امام جلوه دهند، لذا با شركت در مراسم نماز و تدفین امام می خواستند به نفع اغراض شوم خود بهره برداری كنند و با عوام فریبی بر جنایت خویش سرپوش بگذارند. اما به اعتقاد ما شیعیان، بر بدن امام، امام بعد از او باید نماز بگزارد. به همین جهت پیش از آنكه جنازه ی مطهر امام را از خانه بیرون برند، امام حسن عسكری علیه السلام فرزند برومند و داغدیده ی آن حضرت بر پدر شهید خود نماز گزارد. [2] بعد از آنكه جنازه امام از خانه بیرون برده شد، معتز برادرش «احمد بن متوكل» را فرستاد تا بر امام در خیابان «ابی احمد» نماز بخواند. در تشییع امام انبوه بی شمار مردم شركت كردند و جمعیت بسیار زیادی جمع شد و گریه و شیون به عرش رسید. پس از انجام مراسم، جنازه را به خانه ی آن بزرگوار بازگرداندند و در همانجا به خاك سپردند. [3] .
سلام و درود خداوند بر او و پدران پاك و طاهرش باد.
[ صفحه 371]
به همین جهت رابطه ی امت با امام بسیار محدود بود و چنانكه ذكر شد، حكومت وقت، امام علی النقی علیه السلام را به اجبار از مدینه به مركز خلافت آن روز، یعنی سامرا برد و در میان لشكر به ایشان منزل داد و آن بزرگوار را تا آخرین لحظات عمر كاملا تحت مراقبت نگه داشت. در عین حال امام با تحمل همه ی رنجها و محدودیتها هرگز به كمترین تفاهمی با ستمگران تن نداد. بدیهی است كه شخصیت الهی و موقعیت اجتماعی امام و نیز مبارزه ی منفی و عدم همكاری ایشان با خلفا، برای طاغوتها پیوسته هراس آور و ناگوار بود، و بنی عباس همواره از این مشكل رنج می بردند و سرانجام به تنها راه چاره خویش رسیدند، و آن، به شهادت
[ صفحه 370]
رساندن آن بزرگوار بود.
بدین ترتیب، امام هادی علیه السلام نیز همانند نیاكان گرامی اش به مرگ طبیعی از دنیا نرفت و در زمان خلافت معتز مسموم گردید و در روز سوم ماه رجب سال 254 هجری به شهادت رسید و در سامرا در خانه ی خویش به خاك سپرده شد. [1] .
آرامگاه آن امام عظیم الشأن و فرزند بزرگوارش امام حسن عسكری علیه السلام هم اكنون در سامرا، قبله ی آمال شیعیان دلسوخته است كه با اشكهای خود هر بامداد و شامگاه، ضریح مطهر آنان را شستشو داده و قصه ی هجران و مظلومیت خود را یادآوری می كنند.
باری، معتز و اطرافیانش همچنان در صدد بودند خود را دوستدار امام جلوه دهند، لذا با شركت در مراسم نماز و تدفین امام می خواستند به نفع اغراض شوم خود بهره برداری كنند و با عوام فریبی بر جنایت خویش سرپوش بگذارند. اما به اعتقاد ما شیعیان، بر بدن امام، امام بعد از او باید نماز بگزارد. به همین جهت پیش از آنكه جنازه ی مطهر امام را از خانه بیرون برند، امام حسن عسكری علیه السلام فرزند برومند و داغدیده ی آن حضرت بر پدر شهید خود نماز گزارد. [2] بعد از آنكه جنازه امام از خانه بیرون برده شد، معتز برادرش «احمد بن متوكل» را فرستاد تا بر امام در خیابان «ابی احمد» نماز بخواند. در تشییع امام انبوه بی شمار مردم شركت كردند و جمعیت بسیار زیادی جمع شد و گریه و شیون به عرش رسید. پس از انجام مراسم، جنازه را به خانه ی آن بزرگوار بازگرداندند و در همانجا به خاك سپردند. [3] .
سلام و درود خداوند بر او و پدران پاك و طاهرش باد.
[ صفحه 371]
[1] محدث قمي، انوار البهية، ص 150.
[2] مدرك بالا، ص 151.
[3] تاريخ يعقوبي، ج 2، ص 503.